นานแล้วนะที่ความโดดเดี่ยวเกาะกุมกินหัวใจ ชีวิตของเราจะเอาอะไรดี เดินไปไหนดีหนอ แล้วเราจะรออะไร ถ้าทำ จะทำเพื่อใคร เกิดมาชีวิตเดียวก็ตายคนเดียว เมื่อบางครั้งครอบครัวไม่ต้องการเรา มาตั้งแต่เด็กแล้ว เวรกรรมอะไรหนอที่ทำให้เราแตกต่างจากพ่อแม่ ความคิดหรือการกระทำ ความห่างกัน การศึกษาหรือว่าเราไม่ดีกันนะ
ยามที่เราอยากเรียนก็ไม่ได้เรียนในฝัน หากจะฝันก็ไม่ได้ กลายเป็นคนเพ่้อเจ้อไปซะงั้น กลายเป็นว่าชีวิตไปดั้นด้นอยู่ข้างนอกบ้านซะนาน เหนื่อย โดเดี่ยว อ้างว้าง ความรักอยู่ไหนหนอ ขอได้ไหม ใครกันที่จะมีให้เราคอยซับน้ำตา เพียงแค่เวลาสั้นๆ ก็ยังดี
วันนี้เป็นอย่างไรก็ยังเหมือนเดิม วัะนเวลาผ่านไป หายไปจากบ้าน ไม่เคยถาม ไม่เคยห่วงใย ไม่เคยจดจำ เราอาจจะเป็นเศษธุลีในสายตาของเขา ดังนั้นให้เราเกิดมาทำไม เกิดมาสู้ด้วยตนเอง มันเหนื่อยเหลือเกิน ชีวิตที่เรายังคงต้องเดินไปคนเดียว บางครั้งก็ท้อ ไม่รู้จะทำอะไรต่อไป จะเอายังไง จะทำอะไรดีเล่า เพราะเราไม่ได้มีวาสนาที่งดงาม เกิดมาก็ไม่ได้สบายแล้ว
จำได้ว่า บ้านหลังเล็กๆ ที่อยู่กับยาย 2 คน แม้ยามหนาวก็มียายข้างๆ ยามหิวก็มียายป้อนข้าวยายเองก็ตีบ้าง ตอนนั้นจำได้ว่ามียายนอนข้างๆ ทุกวัน ยายไปไหนก็ตามยายไปทุกที่ ยายเป็นเหมือนดวงใจ แต่ไม่ได้ให้ยายเลยสักอย่าง ยามยายมาหา ยายก็เอาตังให้ แม้จะเล็กน้อย ยายก็ให้ มันเป็นความรู้สึกที่ดี อบอุ่นอย่างบอกไม่ถูกที่ยายยังห่วงใย หลายปีมานี้ตั้งแต่ 5 ขวบ ชีวิตจากอกยาย มาอยู่กับครอบครัวแท้ที่ไม่แท้ ความรักถูกหั่นออกไป ความผูกพันธ์กับยายหายไป คิดถึงวันที่เราจะกลับไปหายาย แต่ก็ไม่ได้ทำดังที่ฝันสักครั้ง
จะต้องมีเหตุที่ทำให้ไม่ได้ไปหายายสักที คิดถึงจัง คิดถึงอ้อมกอดของยาย อย่างน้อย ยายก็ไม่ได้ดูถูก ไม่ได้ด่ารุนแรง ทำอย่างไรที่จะได้ไปอยู่กับยายอีกที เหนื่อยเหลือเกิน
หากเมื่อ 5 ขวบได้อยู่กับยาย ชีวิตคงไม่ต้องโดเดี่ยว ไม่ต้องขวนขวายหาอะไรในชีวิตที่มากขนาดนี้ไม่ต้องเหนื่อย ไม่ต้องต่อสู้กับการแข่งขันบนโลกนี้นัก บางที่เราก็เริ่มหมดแรงจะดิ้นรนแล้ว เพราะขาดกำลังใจ ขาดแรงบันดานใจ ที่จะเดินต่อไป
วันนี้บอกตัวเอง ว่าต้องสู้ต่อไป แม้จะเหนื่อยแค่ไหนก็ตาม อยากมีรอยกอดที่อบอุ่บ ความห่วงใย จากใครสักคนที่เขารักเราอย่างจริงใจ โลกนี้จะมีไหมนะ หากควาเจ็บช้ำมาตลอดชีวิตนี้จะหายไปจากใจก็ต่อเมื่อมีใครสักคนสอนให้เรารัก แบบอบอุ่นที่เราไม่เคยรู้จักมันเลย เราทำอะไรให้ใครไว้นะ ชาติภพนี้ถึงเป็นแบบนี้ รู้สึกว้าเหว่เหลือเกินที่เราต้องขาดคนเข้าใจ อยู่โดยทีี่เราถูกสบประมาท โดนดูถูกมาตลอด เคยเป็นไงก็เป็นอย่างนั้น ไม่เปลี่ยนแปลง ทุกวันนี้มีอะไรทีี่ดีกว่านี้บ้างนะ
ไม่มีความคิดเห็น:
แสดงความคิดเห็น